زمانبندی
زمانبندی، هر دو مبحث روشن شدن و سوسو زدن را دربر میگیرد. لامپهای رشتهای ساده هستند. هنگامی که شما به آنها توان اعمال میکنید در حد نیم سیکل قدرت روشن میشوند؛ بسیار سریعتر از آنچه چشم بتواند ببیند. همچنین در همان زمان آنها توان نوری خود را ارائه میدهند. فلوروسنتها پیچیده هستند. برای مطمئن شدن از طول عمر مناسب لامپ، فلامنت قبل از تولید آرک پلاسما پیشگرم میشود. این مرحله پیشگرم در حدود 700 میلی ثانیه زمان صرف میکند که گاهی ممکن است به حد ثانیه نیز برسد. وقتی لامپ روشن میشود چند دقیقهای طول میکشد تا به مقدار کامل روشنایی خود برسد. این زمان تاخیر یکی از موضوعات اصلی لامپهای فلوروسنت فشرده ( CFL ها ) میباشد.
بعضی از انواع لامپها زمان استارت طولانیتری هم دارند. لامپهای سدیمی چراغهای خیابانی میتوانند زمانی در حد چند دقیقه را برای روشن شدن صرف نمایند. از آنجایی که آنها در زمان غروب روشن میشوند که توسط سنسور نوری انجام میشود این مدت زمان روشن شدن نمیتواند به یک مشکل جدی تبدیل شود. لامپهای HID در حالت کلی بلافاصله پس از اینکه خاموش شدند روشن نمیشوند. بایستی در حدود 10 الی 15 دقیقه برای روشن کردن مجدد این لامپها صبر کرد. این مسئله موجب ایجاد مشکل در هنگام قطعی آنها میشود.
سوسو زدن به اتفاقی که در هنگام خاموش شدن لامپ و صفر شدن ولتاژ AC می افتد برمیگردد. چراغهای رشتهای هم البته مشمول این موضوع هستند. اما چون خنک شدن فلامنت زمان زیادی میبرد این تغییر در نور قابل صرف نظر است.
لامپهای فلوروسنت قوس پلاسما را در حدود 100 میکروثانیه خاموش میکنند. دیده میشود که آنها میتوانند در حدود 60 یا 50 بار در ثانیه خاموش و روشن شوند. این میتواند یک اثر سوسو زدن مزاحم در چراغ تولید کند. این مشکل در LED هم زمانی که حتی سریعتر از پلاسما هم کلیدزنی میشوند اثرگذار خواهد بود.
این آثار با ملزومات مهندسی در تضاد است. مطمئنا میتوان لامپ را با ایجاد یک تغذیه داخلی مانند یک خازن روشن نگه داشت. اما قرار دادن خازن در سمت AC میتواند اثر بدی بر روی ضریب توان داشته باشد. حداقل برای لامپهای ال ای دی دولت ایالات متحده امریکا ملزوماتی را برای ضریب توان بالا در نظر گرفته است. بنابراین این آپشن (حداقل به صورت ارزان قیمت ) وجود ندارد. همچنین میتوان یک خازن به خروجی بالاست فلوروسنت اضافه کرد که به دلیل هزینهبر بودن آن امری غیر معمول میباشد.
دیمینگ
بسیاری از چراغ ها قابلیت دیمینگ دارند. نحوه کارکرد بسیاری از دیمرها ساده است. آنها خط جریان متناوب را از بار در طی بخشی از چرخه کارکرد خط جدا میکنند. این امر باعث میشود تا توان کمتری و نتیجتا نور کمتری تولید شود هر چند به صورت غیرخطی.
تمام انواع منابع روشنایی مشکلاتی را برای دیمینگ دارند. لامپهای رشتهای هنگام دیمینگ با افت CCT مواجه میشوند که تدریجا باعث قرمزتر به نظر رسیدن آنها میشود. فلوروسنتها و سیافالها عموما هنگامی که در سیستم دیمینگ قرار میگیرند بازه ولتاژ از دست رفته را به عنوان کاهش در ولتاژ خط تعبیر میکنند. علاوه بر آن کاهش ولتاژ خط اعمالی به بالاست فلوروسنت بدین معنی است که نه تنها جریان قوس بلکه توان فلامنت نیز کاهش پیدا کرده است. این امر میتواند به مقدار زیادی طول عمر چراغ را کاهش دهد. در برخی موارد بالاستهایی دیده شدند که آتش گرفتهاند.
ال ای دی ها هم به صورت بالقوه مشکل فوق را دارند. اگر طوری طراحی شده باشند تا نور خروجی ثابتی داشته باشند به سیستم دیمر پاسخی نخواهد داد. هنگامی که ولتاژ خط کمتری به آنها اعمال شود جریان کشیدهشده در طی آن مدت افزایش خواهد یافت. در قسمتهایی از چرخه کاری درایور جریان به میزانی افزایش خواهد یافت که احتمالا منجر به قطع شدن خروجی درایور به دلیل محافظت از آن میشود. لامپهای LED همچنین میتوانند به صورت دیمر برشگر بخشی از چرخه کاری دیمینگ شود اما به برخی راهها نیاز دارند تا بدانند در چه درصد از زمانها خط از دست میرود. به علاوه مدار راهانداز نیاز دارد تا در حین مدتی که خط صفر شده است روشن بماند بنابراین نیاز به خازن نگهدارنده دارد. این یکی دیگراز مشکلات بالقوه ضریب توان است.
یکی از مشکلات اساسی، هم در CFL ها و هم در LED ها مشخصه ذخیره انرژی آنها میباشد. بسیاری از دیمرها مشخصات بار حداقلی دارند مانند 30 وات. از آنجایی که بسیاری از لامپهای رشتهای حداقل 40 وات هستند، بسیار خوب با دیمر کار میکنند. اما CFL ها و LED ها عمدتا زیر 30 وات هستند. دیمرها با این بارهای بسیار سبک به صورت متناسب کار نمیکنند و احتمالا به صورت نامنظم خاموش و روشن شوند که باعث میشود سیستم دیمینگ به صورت متناسب کار نکند. یکی از راه حلهای امتحانشده افزودن مقداری بار اضافی برای نگه داشتن توان دیمینگ میباشد که این موضوع با بحث صرفه جویی در مصرف انرژی در تضاد است.